"Wag Lang Di Makaraos" ni Eros Atalia (Review)

Ang White Lady sa kakahuyan

Naglalakad ng matulin si Alana sa kakahuyan, alam niyang delikado sa lugar na ito, marami ng aksidente ang nangyayari, lalo na’t napapanahon na naman ang mga milagro sa kanilang lugar, marami na ang nakapagsabi na may isang White Lady na naman ang nagpapakita sa paligid, kaya’t nagmamadali na siyang umuwi sa kanilang bahay, nagmamadali siya sa kanyang paglalakad, takot at kaba ang nararamdaman sa sarili, mula sa kakahuyan tumawid siya sa daan, hindi inaalintana ang panganib na maaari niyang makasalubong, basta kailangan niyang makauwi, malapit na ang hating gabi, walang kasama ang kanyang lola, bahala na sambit niya sa sarili, umiiyak siya, habag sa sarili, buong araw siyang naghanap ng makakain nila ng kanyang lola, wala siyang nahanap, kailangan niyang umuwi ng maaga, dahil alam niyang naghihintay ang kanyang lolang may sakit, kailangan niyang maipagluto ito, kahit lugaw man lang, alam niyang meron pang natitirang konting bigas, kaya nagmamadali na siyang umuwi, magpakita na ang white lady kung gusto niya, hindi siya natatakot, isang bagay lang ang nasa isipan niya ngayon, kailangan niyang makauwi ng maaga.

Papatawid na sana siya sa daanan nang may biglang sumalubong sa kanyang isang magarang sasakya, matulin ang takbu nito, nataranta siya, hindi niya alam ang kanyang gagawin, napahinto siya sa gitna ng daanan, hindi nga niya nakasalubong ang white lady pero nakasalubong naman niya ang isang sasakyan, hindi siya nakakibo, hindi siya nakagalaw, mabilis ang pangyayari, BLAGGG#@%^&!!!! wasak ang kotse, bumangga sa isang puno, natulala siya, paano kung hindi mabilis ang nagmamaneho nito, hindi naikabig ang manibela, marahil patay na siya ngayon, nilapitan niya ang kotse at sinilip ang nasa loob, talong kalalakihan ang sakay, mukhang lasing, wala ng malay at duguan ang dalawang nakaupo sa unahan, naghihingalo naman ang isang lalake na nasa likuran, tinitigan niya ito at akmang tutulungan pero mukhang natatakot ito sa kanya, marahil akala nito’y isa siyang masamang tao, kaya ito natatakot sa kanya, “Huwag kayong matakot” bungad niya rito, hahawakan sana niya ang kamay nng lalaki ngunit nawalan ito ng malay, ilang saglit pa’y may paparating na namang isang bus, nagmadali siyang umalis, alam niya kasing sa tindi ng pagkakabangga nito sa puno at base narin sa nakita niyang kalagayan ng sakay nito pupwedeng wala ng buhay ang mga ito, kaya nagmadali siyang umalis at tumakas, natakot na rin siya at baka masangkot pa siya sa gulo, naglaho na lang siya na parang bula.

Nagsidatingan ang mga pulis at ambulansya, mga taong nang-uusisa, lahat nagkakagulo, ayun sa isang medic na nakapanayam ng isang pulis, sinabi daw ng lalakeng nasa likuran na White Lady daw ang may kagagawan nito, masaya daw silang nagmamanehong pauwi, nang biglang tumawid ang isang Babaeng nakaputi, umiiyak, naikabig ng drayber ang sasakyan kaya bumangga sila sa isang puno, lumapit pa daw ang White Lady at may sianbi, pero hindi niya maintindihan,  hahawakan pa daw ang kamay niya na parang siya’y hihilahin, takot na takot daw siya at nawalan ng malay, pero bago daw siya nawalan ng malay nakita niyang naglaho na parang bula ang white lady.

- Nilathala ni AL Diwallay

"Wag Lang Di Makaraos" ni Eros Atalia (Review)

Sa totoo lang, masarap basahin ang ikatlong libro ni Eros Atalia na pinamagatan niyang “Makaraos lang e este Wag lang di makaraos”, isa itong koleksyon ng mga tinipon na mga maiiksing kwento na maaring magbigay saya sa mambabasa, gayon pa man, ang istilo ng pagkakasulat niya ay masasabi kong hindi aakma sa ordinaryong mambabasa lamang, dahil marami sa mga kwento dito ang talaga namang magiiwan ng palaiisipan sa mambabasa, may mga kwento dito na kailangan mo pang basahin ulit upang makuha mo lang ang mensahe nito, pero gayon pa man hindi ito nangangahulugang pangit ang pagkakasulat, sadyang may malalim lamang na minsaheng gusto iparating ang may akda.

Ang istilong ginamit ni Eros ay parang Blog Type lang, hindi masyadong kumplikado, deretsahan ang pagsasalaysay, maaaninag mong ang pagiging payak niya sa pagbabahagi sa bawat katagang binitawan niya, pero masasabi ko na hindi ito ordinaryong babasahin lamang, ang ilan sa mga kwentong nailathala niya ay napanood ko na sa mga pelikula, tulad ng “The Others by Nicole Kidman” at “The Sixth Sense ni Bruce Willis”,  at nabasa ko na rin sa Komiks ang ilan dito, subalit may malaking pagkakaiba parin, marahil alam kong si Eros ang nagsulat nito kaya iba ang dating sa akin, kahit na siguro magsulat lang siya ng isang simpleng liham ng paniningil sa mga may utang sa kanya ay pupurihin na ito ng kanyang tagahangang tulad ko.

Para sa akin ang mga kwentong inilathala niya sa kanyang libro ay karaniwan mo na itong mababasa sa mga Komiks, kung mahilig ka dito masasabi mong may puntos ako, hindi ko naman sinsabing pangit ang gawa niya, sa katunayan, nanibago ako, dahil siguro hindi ako sanay makabasa ng ganitong istilo ng pagsusulat, at dahil siguro na minsan sa buhay ko nabasa ko na sa komiks ang ilan sa kwento dito.

Payak ang pagkakagawa sa libro… pero may malalim na mensahe.

Subukan mong basahin ang libro para malaman mo kung bakit ganito ang aking review.

4/5 para sa Librong ito.

Bakit nga pala “Wag Lang Di Makaraos?”, “MEMA” lang ang kasagutan dyan… … mema-eblog lang… tulad ni Eros Atalia … Mema-isulat lang na libro…

Salamat sa pagbabasa….

hayst... nakaraos rin...

Lumayo ka nga sa akin ni Bob Ong

“Bata, kanya-kanya tayo ng paglalakbay. Huwag kang magpakarga, katamaran yan.”

Finally nabasa ko rin ang pinakabagong libro ni Bob Ong, ang “Lumayo ka nga sa akin”, at masasabi ko na lubhang kakaiba ang pagkakasulat niya sa kanyang bagong libro, hindi ito ang tipikal na babasahin lang, dahil talagang may madiing mensahe siyang pinaparating, at tulad na rin ng nakasanayan ng kanyang kampon, marami kang mababasang mga humor lines dito o masmagandang sabihin na lang nating BANAT, isa kasi ito sa mga trademark niya kaya asahan mong magsasawa ka dito, bilang isa sa kanyang mambabasa, masasabi ko na talagang isa siya sa mga astig na manunulat, dahil parati siyang may inihahaing ibang timpla ng kanyang kape.

"Walang pakialam ang tao sa katotohanan... sa tsismis lang sila interesado..."

Sa cover palang mapapansin mo nang pangnobela ang dating ng kanyang libro, pero hind, hindi rin ito tulad ng nakasanayan natin na ginagawa niya, yun bang parang nagkukwento lang, dahil sa librong ito talagang nilagyan na niya ng mga karakter at istorya ang kanyang gawa, pero di ito tulad ng “Kapitan Sinu” at Ang mga Friendship ni Mama Susie” este "Ang mga kaibigan ni Mama Susan” na kung saan ay kailangan mo pang humugot ng malalim na hininga bago mo malalaman na mabaho nga pala ang iyong bunganga at kailangan mo ng magsipilyo, para malaman lang ang mensaheng gusto niyang iparating, dahil sa tatlong unang pahina palang ng librong ito na pinamagatan niyang “Lumayo ka nga sa akin”, makikita mo na agad ang nilalaman nito, pwede ka na ngang hindi na magpatuluy sa iyong pagbabasa at gumawa na agad ng review ukol dito, pero dahil nga sa magaling ang kanyang pagkakagawa eh masgugustuhin mong basahin ito hanggang sa matapos mo ang buong libro kahit na very predictive naman ang susunod na kabanata nito.

Very Predictive?

Yes!!! At isa pang Yes!! Kung mahilig kang manood ng mga pelikula, lalo na ng pelikulang pinoy, malalaman mo agad ang susunod na kabanata sa halos lahat ng bawat linya ng kanyang isinulat sa libro, dahil ang kabuohan ng libro ay mga pakutsada niya sa bulok na sistema ng ating mga pinoy filmmakers tungkol sa paggawa ng pelikula, ito ay mga riyalidad na alam kong hindi lang si Bob Ong ang nakakapansin dito kundi tayong lahat, ito ay tungkol sa mga pelikulang nirecycle ng nirecycle lang, mga kwento na ilang beses ng nagamit, mga paulit-ulit na istilo ng paggawa ng isang pelikula, mga estorya at karakter na hango at kinopya lang sa gawa ng dayuhan. Kaya ko nasabing predictive dahil predictive naman talaga ang mga pelikulang pinoy, iilan lang ba ang nagawa nating pelikula na talagang mapapanganga ka at mapapasabing “Syet tunaw na ice cream ko, sino ba talaga ang killer?” yun bang talagang may twist?.

"Kami "KORNI?" ang mahilig lang magsabi ng korni e yung taong pa-DEEP!”

Deep ka ba? O nagpapaka emo lang, kakaiba rin ang istilong ginamit ni Bob Ong sa paggawa ng kanyang panibagong libro, although gas-gas na ito, pero masasabi ko na kakaunti pa lang o maaring hindi pa ito nagagamit sa paggawa ng libro, dahil ang istilong ginamit niya ay isang “Playwright” para sa isang pelikula, ito ay karaniwang ginagamit sa paggawa ng isang pelikula, may mga interior-interior na siyang nalalaman ,meron pang exterior-exterior, san ka pa, kay Bob Ong na.

"Kung gusto mong matawa... dapat paminsan-minsan magpakababaw ka... huwag   nga lang sumobra"

"Hindi lahat ng inaakala mong korni ay Korni, minsan ikaw lang talaga ang walang sense of humor"

Personaly, masasabi ko na ito na ang ikatlong librong naisulat niya na magiging paborito ko, una na ang  “abnkkbsnplAko” sunod naman ang “Kapitan Sinu” at ito ang ikatlo sa mga librong naisulat niya na magiging paborito ko. Personally gusto ko itong irekumenda sa lahat ng taong mahilig at hindi mahilig magbasa ng libro, lalo na sa lahat ng mga Movie Producer, Movie Writer, Playwright, Director pati na rin sa lahat ng mga Artista. Sana naman po ay makita natin na napag-iiwanan na tayo ng ibang bansa, naalala ko ang napanood ko noon sa isa sa mga programa ng GMA (Hindi ako sure dyan.. kung GMA nga ba yun), sinabi nila doon sa programa nila na noon daw tayong mga pinoy ang pinanggagayahan ng ating karatig bansa, tayo ang nagtuturo sa kanila kung papaano gumawa ng isang pelikula, pero ngayon, tayo na ang nakikisuo sa kanila.

Promise marami akong natutunan dito, hindi lang sa mensahe libro kundi sa istilo ng pagsusulat rin.

Maraming Salamat po.




4/5

ABNKKBSNPLAko. (mga kwentong chalk ni AL Diwallay)

Una ko itong nabsa noong high school pa lang ako, sa ding-ding sa loob ng isa sa mga toilet sa aming paaralan, nakasulat sa pagkaliit-liit na handwritings, di naman sa Malabo ang mga mata ko, pero kailangan ko pang ilapit sa ding-ding ang mukha ko na parang makikipaglips-to-lips para lang mabasa ang nakasulat, pagkabasa ko napangiti ako at napailing, kasi hindi ko magets ang ibig nyang sabihin, ang basa ko kasi ay letters by letters and using English pa “A-B-N-K-K-B-S-N-P-L-A-ko”, makaraan ang ilang lingo, umihi ako ulit sa toilet na iyon at nabasa kong muli ang nakasulat, at ngayon, sa di ko malamang dahilan eh, binasa ko siya sa pamamagitan ng lumang alpabetong Pilipino, ayun oh!!! Napangisi ako ng husto habang hawak ko si “PAG-ASA” (alam niyo na kung ano yun!) Napansin ako ng kasama ko, at tinanong kung bakit ako nakangisi, sabi ko, pare pakebasa naman ito, ayun, nabasa niya rin agad, “bakit ganun? Siya nabasa niya agad, ako hindi” ganun na ba siya katalino o ganun lang talaga ako kabobo?.

Nang mauso naman ang cellphone, napadalhan naman ako ng ganitong text message, pero hindi na ako nahirapan, kasi alam ko na yan eh,, pero ang malupetz, buti pa ang pamangkin ko na grade 3 pa lang noon ay nabasa niya agad yan ng tama, pero bakit ako noong high school ako, hindi ko nabasa ng tama iyan.

2006. Nagtatrabaho na ako sa Makati noon, nang mapansin ko ang librong kulay berde na binabasa ng kasama ko, natatawa siya at napapasabing “ASTIG”, at dahil sa ingitero nga ako, ay nagtanong na agad ako, “Ano ba yang binabasa mo at kanina kapa tawa ng tawa dyan”, sagot niya sa akin, “LIBRO”… hahahha… gusto kong batukan siya, pero may tama naman siya, nagtanong kasi ako kung ano ang binabasa niya, natural Libro, pero nagtimpi ako, kasi curious ako, kaya nagtanong ulit ako “anong title niyan at sino ang sumulat?”, “Ahhh!, ito ang unang libro ni Bob Ong, abnkkbsnplAko, ang pamagat”, “Ahhh!!! Narinig ko na yan ahhh, yan ba ang gumawa ng bobongpinoy forum?”, “Forum? Di ba website yun?” “Ewan ko, di ko naman navisit yun eh!, eh bakit ka nga pala tawa ng tawa dyan?”, “Ahhh!! Kasi kapag binasa mo kasi ito, tapos nakapag aral ka sa public school, sigurado, matatawa ka sa mga banat niya dito”, hmmmm!!! Umandar talaga ang pagka-curious ko kaya naman, sinabihan ko siyang hihiramin ko kapag natapos na niya, binigay naman niya agad sa akin, kasi tapos na daw niyang basahin, isauli ko na lang daw next week, tamang tama, weekends na bukas.

Pinilit kong tapusin ng isang gabi lang ang libro niyang iyon, at aaminin ko sa inyo, halos lahat ng mga nakasulat sa librong iyon ay pingdaanan ko lahat, lalong lalo na ang gumawa ng parol, tapos ng dumating na ang takdang araw ng paghuhukom ay sumaglit lang ako sa kanto at bumili na ng parol sa tindahan, di ko rin makakalimutan ang pangarap niyang makatawid ng over pass mag-isa, pangarap ko talaga yun, kaso, malaki na ako at matanda na ng mabigyan ako ng pagkakataon, kasi naman ang noon na kaisa-isa at pinaka unang over pass  sa aming lugar sa Zamboanga ay para lang sa mga estudyante, ang masakit pa dun, eh di naman ako pwede mag-aral doon kasi para sa mga intsik lamang yun, kaya ayun, di ako nabigyan nang pagkakataon na maging ASTIG.

Naranasan ko rin ang 2 in one sa iisang libro, at ang magkaroon ng silid aralan na luma na eh kulang-kulang pa ang mga silya, napakalakas ng tawa ko noon, pero ngayon habang nagsusulat ako, eh napaisip ako ng malalim, habang natutuwa akong balikan ang aking nakaraan, napansin ko ang isang suliranin na ewan kong mabibigyan pa ng lunas, simula pa pala noon, kulang na ang suporta ng gobyerno sa ating edukasyon, o kung sobra sobra man, hindi ito nagma-materialist dahil sa kurapsyon.

Sa Malaysia, kapag nagaral ka, sagot ng kanilang pamahalaan ang kanilang pagaaral mula elementary hanggang kolehiyo, may nakukuha pang allowance, isipin mo yun? Anyway hindi ito pakutsada sa gobyerno natin o pagpuri sa gobyerno ng iba, ito’y isang katotohanan na lahat tayo ay apektado.

Hindi ko rin makalimutan ang adviser ko na nambabato ng eraser, ayun sinumbong ko sa mama ko,  wasak ang kaliwang panga ko, kasi ng malaman ng mama ko kung bakit nagalit ang titser ko, eh huwag na lang, di ko nalang ikwento. Ehehehhehe.

Di ko rin makakalimutan ang unang babaeng nagpatibok ng aking puso na hangang ngayon ay di ko parin nasasabi sa kanya at wala parin akong balak. Pero nitong huli, ngang matagpuan ko siya sa FB, nalaman ko na patay na patay pala siya sa akin noon, sayang naman.

Di ko makakalimutan ang mamili ng mga laruan, ang mamili ng mga ballpapen at lapis at ang manguha ng mga stationary ng ate ko na nabibili niya noon sa tickles. Patay na naman ako nito mamayang pag-uwi ko ng bahay, tiyak magaaway na naman kami ng ate ko, ewan ko ba bakit gustong-gusto ko talagang gawing laruang bangka ang stationaries niya at ipaanod sa kanal sa likod ng aming silid aralan noong elementary pa ako.

Naranasan ko rin ang magbenta ng yema, inuutusan ako ng ate ko noon, kasi requirements nila daw yun sa kanila T.H.E subject noon, na madalas eh binabayaran lang ng mama ko o ng lola ko kasi ako lang ang nakakaubus ng paninda ko, ATE KO TALAGA, MARUNONG TALAGA MAGNEGOSYO, ipinapalako niya sa akin upang maubus, kasi alam niyang kakainin ko lang, at hindi ako titigilan sa pangaaway kung di binabayaran ng mama ko o ng lola ko. GALING. Kinabukasan, bati na ulit kami, at uutusan na naman akong magbenta.

Naranasan ko rin ang maglakwatsa, imbes na pumasok eh mamitas na lang ng aratilis o bayabas, kaya ayun, kinabukasan, habang nasa labas ang lahat at sinusulit ang recess eh ako naman ay nagsusulat sa block board ng “MA’AM I’M SORRY, I PROMISE I WILL NOT DOT IT AGAIN”, kung pwede lang sana mag cut and paste noon eh ginawa ko na.

At higit sa lahat. Naranasan ko rin ang MATAE SA PANTALON.

Ang dami kong tawa sa librong ito, nakakarelate talaga ako ng husto, kasi naman nakapag aral ako sa isang pampublikong paaralan, pero sa lahat ng librong naisulat niya, ito lang ang nagustuhan ko.

Mrmng slmt s pgbbs.

D"N

--------------------

The Alchemist -Paulo Coelho

The Alchemist

The Book:

I just want to share to you this one classic master piece from Paulo Coelho “The Alchemist”, it is about the journey of the young shepherd named Santiago, who travels to Egypt to find his treasure and his personal legend, during his travel he met different people who had played big part on his journey and as well as changed his point of views and ideas, he met lone Gypsy who taught him, if he does find the treasure, she wants 1/10 of it, an old king named Melchizedek who tells him that "When you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it." and beautiful Arabian woman named Fatima who explained to him that he needs to follow his heart for him to be able to find his treasure.

Along his way Santiago then encounters a lone alchemist who tells about personal legends. The alchemist state that "Those who don't understand their personal legends will fail to comprehend its teachings." He now feels unsure about himself as he listens to the alchemist's teachings.

Santiago also encounters love, danger, opportunity, disaster and learns a lot about himself around the impact he had on the people he met. He learned to survive and make his own decision and find his way back home.

The Alchemist was originally written in Portuguese and was first published in 1988 and has been in the World Guinness Record for having been translated to 67 different languages, It has sold more than 65 million copies in more than 150 countries, becoming one of the best-selling books in history

Personal:

The story of Santiago reflect  to my personal life, my agenda and my point of views, I am a traveler and a treasure hunter, I have been hunting my happiness ever since, chasing the successful part of my life, I have encounter different types of people and some of them had played significant role in my life, they have taught me a lot of things, in this book I’ve learned that there is only one thing that makes a dream impossible to achieve; the fear of failure we have to be brave all the time, it doesn’t matter how slow you go as long as you do not stop.

“It’s the possibility of having a dream come true that makes life interesting.”               

                                                                              -   The Alchemist

D"N