Thank You 2010 (Humble Life to Tell)

Thank You 2010 (Humble Life to Tell)
By AL Diwallay

2010 is almost over but before it finally says good bye to us, let me take you for a quick ride in my “Humble Life to Tell” 2010 was not easy for me, but yet I can still say that this is really a different year for me, it is a mixture of sorrow, sadness and happiness. 2010 really destroyed and ends my life but yet started to build a new one for me! let me narrate some important event of my life during the past several months or let says during the whole year of 2010, after all “we must learn from the past”

Let’s see!

January 9, 2010 (Saturday) - I left for Manila via Cebu Pacific to try once again to break the great big wall that’s been blocking my way to the road of success, it was a tough decision to make because I’ve failed and fallen many times for doing that. But I have to try it once again, and so armed with courage and hope, I was so determined to give it a shot one more time and this time I’ll make sure that everything will go my way.

January 10, 2010 (Sunday) - Nothing special, I just stayed in my room somewhere in Españia, Sampaloc Manila. I was just relaxing while preparing myself for the big shot, I am here again in Manila and tomorrow is the “D-DAY”, the day that I’ve been waiting for, I’ll make sure that I will succeed this time.

January 11, 2010 (Monday) – Early morning I went to Ortigas to apply for a Call Center Agent in SITEL Phil. I did not waste any single minute, I have to, because this is the reason why I am here. “TO APPLY”

January 12, 2010 (Tuesday) - I am already a trainee for Toshiba Account in SITEL, “Oh no… I forgot it’s confidential…” yeah right… who cares anyway. And so there I was, I am already working in a call center (lucky for me), I think this is the 5th Call Center Company I’ve work with…

January 17, 2010 - I joined the group called TSC (The Story Circle), I met this group way back 2008 through Anthony Andres but I just decided to join the group early this year.

February, 2010 - Nothing special, I am still working in a Call Center. Trying to learn all the scenarios and solutions.

March, 2010 - Again, Nothing’s new… still the same…, still doing Call Center thing but this time I am beginning to get
bore.

April, 2010 (Early May) - My “WIFE” arrived from Zamboanga, I asked her to move here with me in Manila and who knows we can start our Family here, after all we’re married.

May 2010 (Love Quarrel) - Ahhh… the real life begins; not every day is an “I love you” thing, trust me even the sweetest couple. I had an argument with my wife. A serious love quarrel. But I don’t wonna talk about it anymore. What it is? What was it and what it’s all about? Hmmmm! I really don’t want.

May 2010 (Late May) – Realization begins, I think life here in Manila is not giving me the things that I want, I think I have to take it to the next level, so I decided to apply for abroad… hmmm maybe Dubai or Saudi? What do you think?… so I went to Mabini and look for a Manpower Placement Agency and I was lucky to find one, It’s for Saudi, it seems like they’re just waiting for me to arrive, and with no doubt I applied.

May 2010 (Still Late May) - My wife is already in Zamboanga.

June 2010 (Early June) - I’ve received a good news from My Mom and Dad, they’re coming to Manila for a business trip and at the same time to see me before I left for Saudi because just two days ago I’ve also received a phone call from the Agency, my flight schedule will be on June 17. (Yahoo).

June 14, 2010 – The agency called me, my flight was moved to June 20 and that is already final. Good thing I still have few more days to spend with my Mom and Dad here in Manila.

June 20, 2010 (7pm, Sunday) - The day I left Philippines to find myself a new place in other country. This is not my first time to leave the country. But still, the emotion is in the air. But I really tried to hide it; I tried not to show it to my Mom. I wanna be strong. I wanna; I wanna, I wanna really, really, really, ahhhhhh… (Spice Girl) I wanna cry out that time. I don’t want to leave but I have to. It’s not running away but its finding Nemo (Toinks!) I mean finding the way, finding yourself, finding the meaning of life. People can say that I am mighty and strong, brilliant and brave but they don’t know that I am weak inside, weak as a newly born child. No one has ever bothered to ask me “WHY”, why I keep on leaving Zamboanga, perhaps no one has ever seen me suffering, every day I am hoping that I could look for a Job, a nice Job, A job that would make my parents proud, that is why I keep on leaving Zamboanga and I thought Manila is the place. Every time I leave my family, I wear a mask, so no one can see my face crying.

June 20, 2010 (Airplane) - Have you ever thought how hard it is to live alone? Have you ever thought that life in Manila is not that easy? right now I am leaving again and this time to other country!, I am wondering how its gonna be? Can I make it? I am really afraid.

June 21, 2010 - After long hours of flight, ALHAMDULLILLAH, I am here now. I arrived Saudi safe and happy.

Kingdom of Saudi Arabia – home for almost 1.8 million OFW (Overseas Filipino Worker) as they say, and I can say or I must say that I am lucky to be here, not every Filipinos are given the chance to work here, and not every OFW’s are given the chance to have a nice job here. But for me, I have both, a good life and a fine Job. Saudi for me is a very nice place, maybe because I am a Muslim, changing environment is not easy. Life style and everything, you have to deal with it, but for me, everything is normal, maybe because I have already gone to other countries before, particularly Malaysia and Thailand. But I wasn’t there for work but for a short tour only, but this is different, I am here to work, not to have a good day vacation,

I have a lot of relatives here, almost all of my cousins are here, my batch mate in College and in High School, and one of my best buddy name Khalid his also here and I was really lucky because we live in the same city, so during weekends I can always have a sleep over at his flat. By the way, weekends here in Saudi are during Thursday and Friday.

July 2010 - I am happily working in SABIC. Discovering new things, learning the life style of Arabs, It’s really exciting to learn their traditions …To study other cultures and beliefs are awesome.

August 2010 - Bad news, my wife, she signed the divorce paper, we are officially separated and divorce (well! that is SHARI’AH LAW), ouch! Pain in my heart again, days after days, weeks after weeks, two times in a raw, I don’t wanna feel the pain in my heart (Arnel Pineda, I Love that song). Well, I have to be strong after all there's always a rainbow after the rain. (Oh! really huh!)

September 2010 - Early September, ALHAMDULLILLAH, it was Ramadan, A friend of mine asks me to go with them to Mecca to perform UMRAH, right timing because I want to have a peace of mind and a happy heart, surely GOD ALLAH doesn’t want to see me suffering, in the middle of my darkest hour I saw light. As a Muslim, I always dreamed of visiting the Holiest Place of Muslims.

September 18, 2010 - After Ramadan, I was transferred to SABIC R&T, a new workplace again, new environment, new department.

October 2010 - I am still happily working in SABIC, I get up every day with smile in my face.

November 2010 - YES! ALHAMDULLILLAH! I was given a chance to perform HAJJ, one of the FIVE PILARS of ISLAM, and also this is my second time to visit MECCA and above all that, the most unforgettable was, I have visited the Tomb of the Prophet Mohammed (Pbuh) in Medina. It was so touching and so memorable, I can really feel the holiness of the place.

December 2010 - The happiness inside is overwhelming, the blessings is everywhere, I have to congratulate myself for being strong, so I bought laptop as my gift to myself. After all I’ve gone through; well I think I have to please myself…

And so you see my friend, after all I’ve been through, life is still fair to me, it’s just the matter of knowing what you want and having the courage to do it, there is no such thing as an easy task and at the same time it always seems impossible until it’s done. Every day is a challenge, if you have the opportunity, grab it, if you don’t, find a way, always do the right thing even if it hurts you, life is always fair to you so be fair to it.

I forever thank ALLAH for giving me the strength to survive, surely 2010 was not easy for me, but still I am here, Happy with my life on my own. I am hoping that 2011 would be much better than my past.

Thanks and hope you’ve learned something.


“Life can only be understood backwards, but it must be lived forward.”
- The Curious Case of Benjamin Button


[ay dumugu ang mga daliri ko sa salitype... hmmmp ENGLISH kase... hindi ko maintindiham]

Probinsyano in a BIG CITY (Ang kwento ni Manila Boy) Kabanata III

Febrero 15, 2006, ito ang unang beses kong lumakad ng hindi ko kasama si Khalid, naaalala ko yun, dahil Valentines day yun kahapon, maaga akong umalis ng bahay, dahil may job interview ako sa isang kumpanya sa may Ortigas, alas dos ng hapon ang ibinigay sa akin na schedule at alas dyes pa lang ng umaga umalis na ako ng bahay, sa Taguig lang naman ako nakatira, sa Maharlika Village, pero dahil sa takot akong ma-late maaga akong umalis ng bahay, hindi ko pa kase kabisado ang takbo ng traffic at hindi ko pa kayang e-manage ang oras ko, dahil alam kong baka matraffic kase Schooldays noon, kaya maaga ako umalis ng bahay, at ito rin ang unang beses kong pupunta ng Ortigas ng hindi kasama si Khalid, at talagang ako lang mag isa, kaya naman kailangan kong agahan ang pag alis ko, para hindi ako malate, kase kailangan ko pang hanapanin ang opisinang aapplayan ko.

Mula sa titinirahan ko, sumasakay ako ng tricycle papuntang FTI at mula sa FTI sumasakay naman ako ng Bus papuntang Ortigas, ganoon ang routine ko sa pagcommute.

At hindi nga ako nagkamali, matraffic ng noong araw na iyon, nasa may Magallanes na ako, ng maisipan kong e-review ang kahapong isinulat kong mga sagot sa mga posibleng itatanong sa akin ng interviewer, kaya naman kinuha ko ang aking maliit na notebook at binasa ang mga ito.. tahimik at taimtim akong nababasa at kinakabisado ang bawat linya ng mga sagot na isinulat ko ng may bigla akong narinig na nagsisgaw sa loob ng Bus, isang lalake, matangkad, naka-kalo eto at naka polong pula at puti naman ang t-shirt niya sa loob, naka maong at may dalang papel, galit itong nagsisigaw sa loob ng Bus, akala mo may kaaway, hindi ko na matandaan ang mga pinagsasabi ni manong, basta ang natatandaan ko nalang eh yung naramdaman kong takot sa mga sandaling iyon, para akong isang batang takot na takot sa tahol ng isang aso, o kaya isang daga na humarurot sa takbo dahil sa takot sa pusa, muntik pa akong mapaihi sa pantaloon ng biglang lumapit sa akin ang mama at magtanong na kung ano na ba daw ang napatunayan ko sa sarili ko, hindi ako makasagot at hindi makaimik, gusto kong sabihing “wala akong alam dyan, hindi ako ang pumatay kay RIZAL, maawa ka lubayan mo ako” ganon ang takot na naramdaman ko sa sarili ko, ano ba eto? Bigla kong naalala ang mga napapanood kong mga balita sa telibisyon, nababasang mga balita sa pahayagan.

“isang Bus sa kahabaan ng EDSA, sumabog, dalawamput-tatlo ang nasawi sa nasabing insedente.”

“Oh!! Katapusan ko na”. eto ang mga pumasok sa isipan ko, agad akong nagdasal at humingi ng tawad sa sa mga kasalanang nagawa ko, ng mapansin kong mukhang ako lang ang natakot ng ganon sa lalake, at lahat ng mga nakasabay ko sa Bus noon ay walang imik at tahimik lang sa loob ng bus, napansin ko pa ang dalawang magsyota na naglalambingan sa likod ko at tila walang pakialam sa mundo, habang sa kabilang upuan ay abala naman ang isang lalake na kinakausap ang kanyang kausap sa kabilang linya ng kanyang hawak na cellphone at maging ang kundoktor ay abala sa pagbibigay ng ticket sa mga pasahero at walang pakialam sa nagsisigaw na lalake, at wala rin pakialam ang Bus driver at patuluy lang eto sa pagmamaneho na tila bang may sariling mundo, “ano ba ito” tanong ko sa saril ko, pinagtuunan ko ng pansin ang lalakeng galit na nagsasalita sa gitna ng bus at sa wakas sa unang pagkakataon ay naintindihan ko ang kanyang sinasabi.

Manong: Tama na, sobra na, Palitan na, walang nangyari sa mga ipinangako nila sa atin, reforma sa lupa, pagtaas ng sahod ng mga manggagawang Pilipino, maraming trabaho sa mga kababayan natin, magandang edukasyon.

kung ano ano pang kanyang pinagsasabi, napansin ko rin ang nakasulat sa kayang t-shirt na “union ng mga Pilipinong Manggagawa ng kung ano man yun ay hindi ko na matandaan”.

Myembro pala siya ng isang Union ng mga mangagawa na humihingi ng konti tulong sa mga nakasakay sa Bus. Halos himatayin ako sa takot kanina at ngayon naman halos himatayin ako sa tawa sa katangahan ko, kung katangahan man yun na maituturing, hindi ko pa kasi na engkwetro ang ganito sa Zamboanga City, at eto ang unang beses kong ma-engkwetro ang ganitong eksena, mas-nakahinga ako ng malalim ng ibigay sa akin ang isang sobre at sabihin sa akin

Manong: konting tulong lang po sa mga kapatid nating nakikibaka para sa ating kapakanan.
Napangiti ako, agad akong kumuha ng pera sa bulsa at naglagay sa sobre at isinauli ko agad ang sobre sa kanya. Hindi ko alam kung magagalit ba ako sa sarili ko, matatawa o maaawa, dahil sa nangyari, ganito pala dito sa manila, iba iba ang gimmick ng tao.

Nang makauwi ako ng bahay, naghihitay na si Khalid sa akin, kase ginabi ako, nagaalala na ang lahat, kase baka naligaw na daw ako, pero na kumatok na ako sa bahay, napa hinga na nga malalim ang lahat, at nag umpisa nang magtanong kung anong nangyari sa lakad ko, at syempre, sa awa ng Diyos hindi parin ako natangap sa inapplayan kong Call Center sa Ortigas, tigas kase ng mukha ko, alam ko namang hindi ako fluent mag English pero apply parin ako ng apply sa Call Center, at nang ikwento ko ang nangyari sa Bus lahat sila tawanan, at dito na nag umpisang nag kwento sila isa-isa sa mga nagging experience nila sa bus. Hindi lang pala ako ang nagiisa ang nagbiktima sa ganitong pangyayari, marami pala kami.

Hindi lang isang beses ko na engkwetro ang ganitong eksena sa Bus, maraming beses narin, at sa tuwing nakakaingkwentro ko ang ganitong eksena, hindi ko maiwasang hindi matawa sa naging reaksyon ko sa unang beses ko na kainkwentro ang ganito, napapailing ako at napapangiti mag isa, ang sarap kase balikan ang pangyayaring iyon, ang sarap ikwento.

Maraming kumpanya pa ng callcenter ang inapplayan ko sa Makati at Ortigas, pero talagang hind ako natatangap, dahil siguro sa hindi ako fluent mag English at talagang may punto parin ako kung magsalita, puto, accent kung baga, kaya naman parating hindi ako na tatangap sa mga Callcenter na inaapplayan ko, kaya nag pasya akong lumihis ng landas, habang hinihintay parin ang pagakaroon ng slot na panlalakeng trabaho sa agency ng kaibigan ang aunty ni Khalid, nag umpisa akong mag hanap ng ibang trabaho, yung hindi callcenter, bumili ako ng dyaryo at sa classified adds ako nag hanap-hanad, at sa wakas may natipuhan akong Job opening dito, isang Sales Representative ng isang encyclopedia book, ang St. Scholastic, tamang tama, dahil may karanasan ako sa ganitong uri ng trabaho, minsan na akong nagtrabaho sa Kuala Lumpur bilang Sales representatives ng isang kilalang children learning program, ang Magic English ng Walt Desney, pero dahil sa wala akong working visa, hindi rin ako nagtagal, at makalipas ng isang buwan, kinailangan ko nang umuwi ng Pilipinas, dahil kung hindi madedeport ako pag nagkataong nahuli ako ng Pulis na walang Visa. Social visit lang kase ang visa ko noon, at hindi working visa. Kaya nagpasya na akong umuwi ng Pilipinas.

Nang mabasa ko ang Job Openning sa dyaryo, hindi na ako nagdalawang isip, at nag bihis agad ako, dahil alam kong malaki ang tyansa kong matagap dito, dala ang aking resume, suot ang aking polo at slack, pumunta na ako ng Makati, nasa may Pasay raod na ako ng inabutan ako ng ulan, kaya nag hintay muna ako sa loob ng Glorieta Mall na tumina ang parang nananadyang ulan, pero magdadalawang oras na ay hindi pa tumitigil ang ulan, at para bang pinipigilan ang aking pag aapply, nang makita kong parang humina na ang buhos ng ulan, nagmadali na akong pumunta ng Pacipic Star Building. Medyo mamawis mawis ako sa kakalakad at hinihingal, dahil malayo rin ang nilakad ko, pag dating ko ng lobby, agad na sumalubong sa akin ang magandang babaeng naka tayo sa front desk.

AL: Miss! Pwede mag anong, anong floor ang St. Schlastic?

Receptionist: 22nd floor po! Bakit po yun?

AL: mag aapply sana ako eh!Receptionist: ahh sir sarado po sila ngayon?AL: ahh, sarado? Bakit kaya?

Receptionist: kase po sabado ngayon at half day lang po sila, kung gusto niyo bumalik na lang kayo sa lunes!

AL: Ah! Sabi ko nga, dumaan lang kase ako para malaman ko kung anong flor sila, para kung mga apply ako sa lunes ay hindi na ako mahirapan, nasa may Guadalupe lang kase ako, sa bahay ng kaibigan ko, kaya na isipan ko daanan na lang, para malaman ko kung anong floor sila. Sige salamat hah!

Hindi ko alam kong matutuwa ako o maiiyak, bakit ba kase hindi ko naisip na Sabado pala ngayon, correct naman ang date sa cellphone ko, teka correct nga ba?

Kinagabihan, tumawag ang tatay ko, at nagpapasundo sa Airpor, darating daw siya, at kinbahan ako, kase halos dalawang buwan an ako sa Manila, ay wala paring linaw kung makakaalis ba ako papuntang Saudi, at wala rin akong trabaho, samot-saring sago tang dumapo sa isipan ko kapag nagtanong na siya kung kamusta na ang aking kalagayan dito, at kung anon a ang nangyari sa inapplayan kong trabaho sa Saudi.

Kinabukasan, alas sais pa lang ng umaga umalis sinundo ko na si paps sa airport, alas dyes pa naman ang dating niya, pero maaga parin akong umalis ng bahay, alas otso nasa airport na ako, naghihitay, naka-upo ako sa waiting area at tahimik na naglalaro ng snake sa aking cellphone, alas dyes dumating nga ang eroplanong kanina ko pa hinihintay, at makalipas pa ang ilang minuto, nakita ko na ang aking ama, nagmano ako at tahimik na kinuha ang kanyang bagahe, kmusta boy, tanong niya sa akin, hindi ko alam kong ano ang isasagot ko, kaya tinanong ko nalang siya, kung saan kami tutuloy, sa YMCA daw, sa likod ng SM Manila, ito kase ang madalas niyang pasuking hotel, kumuha na ako ng taxi, at sumakay na kami. Habang nasa taxi, wala akong imik, natatakot kase ako nab aka magtanong si paps, tungkol sa nangyaring pagaapply ko papuntang abroad, siya a naman ang ayaw na tumuloy ako ng Manila, dahil alam niyang wala ring mangyayari sa akin, kase hula niya na hindi ko rin ito seseryosohin, kaya naman, kinakabahan na ako.

Pagdating naming ng hotel, tahimik akong pumasok sa room na kinuha niya, ito ang ikalawang beses kong makapasok dito, ang una ay noong 2005 nang makasama ako sa kanya sa pag hatid ng mga na-retreave na ballot boxespara gagamitin sa recounting ng Election Return na pinoprotestahan ng natalong Congressman ng Tawi-Tawi, agad akong nahiga at nagpsawalang kibo, wala namang tanong si paps, at nagyaya pa itong kumain sa SM Manila, kaya nman napanatag na ang kalooban ko, hanggang sa kinagabihan, doon na rin kase ako natulog sa kanya, akala ko kase makakalusot na ako, pero nagtanong parin siya sa akin, at wala akong nagawa kundi ang sabihin ang totoo, after all, dib a sabi nga nila, the truth shall set you free, naunawaan naman ako ni paps, at sinabing, hayaan mo at darating din ang para sa iyo, pero basta huwag mong pabayaan ang sarili mo, at maghanap ka lang ng trabaho. Sa pagkakataong iyon, ay nabuhayan na naman ako ng loob at lumakas din ang apog ko na humingi ng extra budget sa kanya, kase ang naiipon kong pera, ay paubus na, at binigyan naman niya ako, tatlong araw lang si paps sa Manila, at umuwi na siya ng Zamboanga, may inasekaso lang kase siya.

Masaya akong umuwi ng Taguig, dala ang pasalobong na Maggi Kari sa akin ni paps, isang uri ito ng Maggi na gawang Malaysia, at ang flavor niya ay kari, manamis-namis na maanghang ito, masarap at kakaiba ang lasa, sa lahat ng Maggi ito ang paborio ko, marami kang mabibili nito sa Quiapo ang kaso naman ay mahal, halos triple ang ibabayad mo para sa isang Maggi. Pagdating ko ng Taguig, agad nagtanong si Khalid tungkol sa nagging tanong ni sa akin ni paps, at ikinwento ko ang nangyari. At pag kadinig ni Khalid, isa lang ang nasabi niya, “wow, it’s now or never na naman, tomorrow never dies” tawanan na kaming dalawa.

ABANGAN......

"PARA KAY TOL"

(Sinulat ito ng isang espesyal na kaibigan....
si Tol... isang babaeng nakilala ko sa isang
liblib na lugar sa Robinson Equiptable Tower
ng Ortigas noong January 2006....
Tol ang tawagan namin.)

"Para kay Tol"

Mahimbing ang tulog sa malamig na gabi;
Nang biglang may tumunog sa akong tabi;
"Umaga na ba? ang aking nasabi
Kinapa ang cellphone na may pag aatubili.
Kinuha ko ang cellphone at ito ay tinitigan;
Habang tumutogtog ito'y pinakikinggan;
Hanggang sa maisipin na ito'y sagutin na lamang.
Magkahalong asar at antok ang aking naramdaman.
"Ba't napatawag anon gang dahilan?
Tanong ko sa tumatawag na aking kaibigan,
Ala daw magawa at nangaasar lang
Si Tol, Abnormal, Aldisher ang pangalan.
Alam kong may problema kahit di nya sabihin
Kahit tumatawa sya at nagbibiro sa akin
Makalipas ang ilang minuto, sinabi nya rin
Tungkol sa pamilya, sa kanya at mga saloobin.

Naalala ko noong una ko syang Makita
Nakaputing polo at may lalaking kasama
Sa tingin ko ay kaibigan namalapit sa kanya
Ngunit ang sabi ko, "Jowa mo ba sya?
Hangang sa kami ay tawagin
Para sa interview namin
Natawa ako ng kanyang baybayin
Sa harap ng interviewer ang napakahaba nyang salaysayin.
Sya pala si aldisher na isang muslim
Makulit, pandak at mejo maitim,
Mejo mayabang din sa unang tingin
Pero sa pangalawa at pangatlong tingin,-- mayabang pa rin.

Mabilis lumipas ang ilang buwan
Hanggang sya ay maging malapit kong kaibigan
At bigyan sya ng pagsubok na mahirap lampas an
At saksi ako sa bawat oras ng kanyang kalungkutan.
Nakasanayan na atang tumawag kapag may problema
At naksanayan ko na rin ang makinig sa kanya
Damayan pag sya ay may probleama,
At samahan tuwing nag-iisa

Madalas sa starmall kami magkita
Para magpaturo ng pagmamagic sa baraha
Minsan sa megamall, foodcourt, sa may greenich pa talaga,
Doon tumatambay, nagmamagic sa barya.
Minsan gumawa ako ng pasalubong sa kanya
Makunat at napaka tigas na yema,
Kapag daw kumapit sa ngipin nya
Dalawang araw ng nakalipas, nakakapit pa.

Maraming mga araw na kami ay Masaya
Lalo na tuwing kami ay magkasama
Kung may pasalubong sya, malimit ay yema;
At hati sa ulam kapag walang pera.

Magpaalam man at lumikas
Pagkakaibigan naming ay walang wakas
Magkahiwalay man kami ng landas,
Alam naming magkikita pa rin kami,
kundi man ngayon sa darating na bukas...

Probinsyano in a BIG CITY (Ang kwento ni Manila Boy) Kabanata II

Probinsyano in a BIG CITY (Ang kwento ni Manila Boy) Kabanata II

--------------------------

Enero ng 2006, eto ang ikatlong beses kong makapumunta ng Manila, at sa pagkakataong ito, ako na lang mag isa, hindi ko na kasama ang tatay ko, plano ko noon mag apply papuntang abroad. Lulan ng barko, tumulak ako papunta sa noo’y akala ko’y bansa, ang Manila, Magkahalong sabik at tuwa ang nararamdaman ko, may konting takot din, kasi ito ang unang beses kong makapunta ng Manila na walang kasama. Habang nasa biyahe, naglalakbay na ang aking diwa sa mga kwentong aking narinig noong bata pa ako, kaya naman hindi rin maalis sa akin ang kabahan dahil alam ko rin kahit paano, magulo rin dito at nakakatakot, implowensya ito ng mga napapanod kong balita sa telebisyon. Isang gabi at dalawang araw ang tinagal ng aming paglalakbay, at talagang nainip ako sa taas ng barko, kung pwede ko nga lang liparin, tulad ng mga superhirong napapanod ko sa telebisyon, talagang ginawa ko na, kaso wala akong magawa kundi ang magtiis, gusto ko sana mag eroplano, ang kaso naman mahal masyado ang plane ticket sa mga panahong iyon at barko lang ang kaya ko, at total kako hindi naman ako nagmamadali, kaya naman nag pasya na akong mag barko.

Makalipas ang dalawang araw, narinig ko na ang kanina ko pang hinihintay na marinig.

Front Desk: Mga minamahal po naming panauhin, naka daong na po tayo sa Puerto ng Manila… maraming salamat po sa inyong lahat, maaari na po kayong bumaba.

At nang marinig ko yun, abot na hanggang tenga ang aking ngiti, agad kong kinuha ang aking bagahe na kanina pa nakaayos, at nakipila na ako sa mga taong bumababa ng barko, palibhasa high pride, hindi ako nagpahalata na ako’y walang alam sa Manila kunwari sanay na sanay na ako magtungo rito, at kunwari hindi na ako nasasakbik na makapunta rito, hindi ko makalimut-limutan ang mga sandaling eto, dahil may tatlong prbinsyana pa ang natanong sa akin.

Probinsyana: Kuya ano po ba ang sasakyan namin papuntang Cavite, mula dito?

Al: ah, maglakad lang kayo palabas, marami na kayong masasakyan papuntang Baclaran, mula sa Baclaran pwede na kayong sumakay papuntang Cavite… pero miss… hindi ako sigurado ahhh…yun lang ang pagkakaloam ko…

Nagpasalamat sila sa akin at tumuluy na, hindi nila alam na narinig ko lang yun sa kaninang katabi kong akomudasyon sa barko, Sumama na ako sa kanila palabas ng Puerto, at malayo pa, nakita ko na ang aking kaibigan na kanina pa naghihintay sa aking pagdating.

Pareho kaming sabik makita ang isat-isa, at hindi pa man kami inabot ng limang minutong magkasama, ay agad na itong nagkwento pa tungkol sa mga kalokohan at mga masasayang nangyari sa kanya dito sa Manila, wala akong ibang nasabi kundi “patay, at sa tingin ko, walang mangyayaring mabuti sa atin dito” at ang kanyang sinagot ay ang walang kamatayang “AL! it’s now or never, tomorrow never dies” isang expression na mag mula pa noong college ay parati na naming sinasabi sa isat-isa, kapag may plano kaming gumimmick at magwala, pag ka ganon na ang sagot naming sa anu mang tanog, ibig lang sabihin ay dapat hindi na pag isipan ang ano mang planong gagawin naming dalawa, “it’s now or never, tomorrow never dies” yan ang aming prinsipyo, mula sa pier ay naglakad kami papalabas, nakita ko agad ang noo’y naririnig ko lang na pangalan ng isang Hotel, ang Manila Hotel, mula sa labas ng pier ay sumakay kami ng jeep papuntang taft avenue, at nag kape at arroz caldo sa isang bukas na carenderia dito, habang hinihigop namin ang mainit na kape at nilalamasak ang masarap na arroz caldo, ay nagsisimula na si Khalid mag kwento sa mga naging karanasan niya sa pag hahanap ng trabaho, lalo na sa Call Center, “Call Center” naririnig ko lang ang pangalan na Call Center, pero wala akong idea kung ano ito, kung anong klasing trabaho ito, basta mataas daw ang sweldo at pang-gabi ang shift mo, at syempre na inganyo naman ang probinsyano, sabik na mag apply dito, pero si Khalid, hindi parin nakalusot ang pagiging Playboy nito, dahil habang nagkukwento ay hindi parin na kaligtaan ang bangitin ang mga chicks na kanyang nakilala dito, yan ang aking kaibigan, playboy daw, gigolo ang tawag ko sa kanya.

Pag katapos naming lamakin ang masarap na aroz caldo ni manang, ay sinabi na niya sa akin ang aming magiging tirahan, totoluy kami sa bahay ng kanyang Aunty na recruieter pa papuntang Saudi, sinabi na niya sa akin na dapat marunong akong makisama, at magtiis, wala namang magiging problema sa akin, dahil strike anywhere ako, ito ang natutunan ko sa Tawi-Tawi, dapat marunong kang makibagay, dapat marunong kang makisama. Sa Taguig daw kami titira, sa Maharlikha Village, isa yan sa mga sikat na pangalan na karaniwan ko lang naririnig, at ngayon mapupuntahan ko na rin, at makikita ko na ang tinatawag na Maharlika Village.

Akala ko malapit lang ito, akala ko isang sakay lang kami, nag kamali pala ako, dahil mula Taft, ay sumakay kami ng isang pampasaherong jeep papuntang Edsa, at mula Edsa naman ay sumakay ulit kami ng Jeep papuntang FTI, at mula FTI sumakay naman kami ng Tricycle papuntang Maharlika Village, marahil napansin ni Khalid na parang napagod ako sa kakasakay at kakababa at kakalipat-lipat namin ng sasakyan, kaya sinabi niya sa akin na dapat daw akong masanay, dahil karaniwan na sa Manila ang mga dalawa o tatlong sakay sa bawat lugar na gusto mong puntahan, minsan daw ay sobra pa sa tatlong sakay. Alam ko naman na ganito dito sa Manila, pero hindi ko inaasahan na ganito pala at nakakapagod, pero alam kong masasanay din ako, kahit nga noong nasa Tawi-Tawi pa ako, palipat lipat din kami ng sasakyan, sa bawat pag punta namin sa isang lugar, pero hindi pang kalsada, kundi pandagat na sasakyan, dahil mga isla ang pinupuntahan namin.

Makalipas ang halos dalawang oras, nakarating na kami ng Maharlika Village, mga alas siete na ng umaga kami dumating, agad kaming pinakain ng kanyang aunty na kanina pa ring naghihintay sa aming pagdating, naabisuhan na kasi niya na may makikitira sa kanila, at pumayag naman ito, dalawang magasawa na parehong may mabuting kalooaban, si kuya at si ate ang tawag nila sa mga ito, may mga ilang babae rin nakatira sa kanya na pareho nilang magasawa kinakargo ang lahat ng gastusin sa bahay, ito ang mga DH na nagpapahanap ng trabaho sa kanila papuntang abroad, ganito daw sa bahay nila, samot-sari ang nakatira, lahat, mga naghahanap ng trabaho papuntang abroad, karamihan ay mga DH at waiter, at isa na ako doon.

Pag katapos naming kumain, kinausap ako ni ate, kung anong trabaho daw ang gusto kong applayan, sabi ko naman kahit na ano, basta makaalis ako pa puntang Saudi, binigyan niya ako ng papel, listahan ng mga requirements na aking kakalanganin, para makaalis ako papuntang abroad at sa Lunes daw ay isasama niya ako sa Mabini, para makilala ako ng arabong nagmamayari ng Employment Agency. Pero ngayon magpahinga na muna daw ako at namumula na daw ang aking mata, marahil sa antok, dahil hindi ako nakatulog nang maayos sa barko, Agad naman akong na-excite sa sinabi niya.

Nagyaya akong matulog kay Khalid, dahil sa tutuo lang talagang inaantok ako sa mga oras na iyon, at pagod na pagod, mga dalawang gabi na rin akong hindi maayos ang pag tulog, pero nang makapag pahinga kami, balisa parin ang aking katawan, hindi parin ako makatulog, marahil ay naninibago ako, mga alis dose, nagyaya na si Khalid lumakad, at hinhintay daw kami ng isa pa naming katropa noon sa Zamboanga, si Nur, isang Airforce official na siya ngayon, at naka destino sa Villamor Air-base, isa si Nur sa tropa ko noon sa college, pero ngayon isang responsable Airforce na at may awasa na siya at anak, at muli nagpalipat lipat na naman kami ng sakay hanggang makarating kami ng Villamor, nahilo ako at hindi ko na matandaan kung ano ano pa ang sinakyan namin, at kung papano kami nakarating sa Villamor.

Pagdating namin doon, nakita ko agad ang tropa ko, Masaya kaming nagkamayan at nagkamustahan, at agad na nagyayang mananghalian, dahil hindi pa daw siya kumakain, dahil hinihintay daw niya kami. Pagkatapos namin kumain, bumalik kami sa opisina niya at doon masayang binalikan ang mga ala-ala na minsan naming pinagsaluhang magtropa noong nasa Zamboanga pa kaming pareho, ang mga kalokohan at gimmickan noong nasa kolehiyo pa kami, alas singko, nagyaya na siyang umuwi, at nagpalipat lipat na naman kami ng sakay, nakakahilo at nakakapagod, hindi pa nga ako nakakabawi sa antok ko, ito at pagod na ako, at inaantok, nang makarating kami ng Taft avenue station, doon na kami nag hiwalay, pero bago noon, ay pinakain muna kami ni Nur sa Jollibee, bago ito tuluyang magpaalam, yun ang huli naming pagkikta ni Nur at hanggang ngayon hindi na kami nag kita pang muli, nawalan na kami ng komunikasyon sa isat-isa at hindi na rin ako nakadalaw sa kanyang mga magulang noong nasa Zamboanga ako noong 2007, pero alam kong ok na ok parin siya.

Nang makaalis na si Nur, nagyaya naman si Khalid na puntahan ang isa niyang kaibigan, si Munib, isang Law Student sa Baste, na nakakabatang kapatid naman ng katropa namin sa high school na kababata ko naman mula pa noong grade one, si Munir, sa Sampaloc ito nakatira, kasama ang kanyang nakakabatang kapatid na babae na nag aaral din dito, bata pa man ako, pangarap ko na ang makapag aral ng Kolehiyo sa Manila, pero hindi ako napag bigyan, pero ganon pa man, naging Masaya rin naman ang aking pag-aaral sa Zamboanga City, at nakatapos din ako.

Mabait si Munib, at magaling makisama, mature kong magisip, pero may kakulitan din, ibang klase, astig kung tawagin namin siya, durug kung sa tausug, mga alas siete na kami ng gabi dumating ng sampaloc, agad akong pinakilala ni Khalid kay munib, at agad naman akong nagkwento na matagal ko na siyang kilala, dahil nasa elementarya palang siya sa Zamboanga ay kilala ko na siya, grade six kami ng kuya niyang si Munir ay nasa Grade four naman siya, at adviser niya ang nooy English Teacher naming, na si Mrs. Sinsuan (kamusta na kaya yun?) nagulat ito at natawa, dahil nagkwento pa ako sa kanya tungkol sa kakulitan niya noon sa elementarya, at tulad ng sinabi ng pinsan ko noong makapunta ako ng Kuala Lumpur at tumira sa kanya, sabi niya sa akin, “Al! hindi ko akalain na makakasama kita dito sa Malaysia balang araw,” at ganon din ang sinabi ko sa kanya, “hindi ko akalain Munib na makakasama kita dito sa Manila balang araw” natawa lang siya at sinabing, “ako rin tong” tong? Yan ang tawagan namin sa isat-isa nina Khalid at Munib, nanood kami ng telebisyon habang nagkkwentuhan sa kanilang salas, at hindi namin namalayan na alas dos na pala ng madaling araw, napasarap ang aming kwentuhan, pero ako, hindi ko na makaya pa, at tuluyan na akong nakatulog, at ayun sa nalasap kong balita, naghihilik daw ako ng malakas, at pinipilit daw akong gisingin ni Khalid, para makipag wentuhan, pero si Munib na daw ang nagsabing hayaan na daw akong makatulog dahil mukhang haggard na haggard na daw ang mukha ko.

Alas dose na ng tanghali kami nagising, masakit ang aking ulo, marahil sa sobrang puyat at sobrang tulog ko, nagluluto na si Munib noon ng pananghalian, habang si Khalid ay nasa labas naman at naninigarilyo habang katext ang nakilala niyang chicks noong makaraang umaga ng sunduin niya ako sa pier, “kamusta ang tulog” sabi sa akin ni Munib, “masakit ang ulo ko” sagot ko naman sa kanya, nagyaya siyang kumain at sinabihang maligo na daw kami dahil, punta daw kami ng Makati, kasi makikipag kita daw siya sa kanyang kasintahan, “Makati” agad naman akong nasabik, dahil ito na ang ikatlo kong punta ng Manila, pero hindi pa ako nakakapunta ng Makati, ang tanging napuntahan ko noon ay ang Palacio del Gibernador na opisina ng comelec sa Intramurous. Kaya naman ako na ang unang naligo sa kanilang dalawa, dahil sabik akong makita ang mukha ng Makati, ang tanging alam ko, ito ang sentro nang kapitalismo sa bansa, maraming naglalakihan at naggagandahang gusali dito.

Pagkatapos naming maligo at magbihis, naglakad kami pa puntang Lacson Ave. nadaanan namin ang Dangwa, itinuro ni Munib at sinabi niya na tuwing araw ng mga Puso at Patay, maraming binebentang bulaklak dito, at sa loob loob ko, hindi pa nga araw ng mga puso, ay marami ng binebentang bulaklak dito. Mula sa Lacson Ave. sumakay kami ng pampasaherong Jeep papuntang tayuman, at bumama kami sa LRT station, at sumakay ng LRT papuntang Gil Puyat, na kinulit pa ako ni Khalid, inobserbahan niya kung marunong ako, gumamit ng ticket ng LRT, pero nagkamali siya, dahil nasanay na akong sumakay ng LRT sa Malaysia, nasa underground pa ang LRT dito, subway train kung tawagin nila doon, at hi-tech pa ang pag bili ng ticket dito, katulad ng napapanod ko sa Holliwood na parang ATM yung pag kuha ng ticket dito, meron din tayo nito sa MRT, pero hindi lahat ng station ay mayroon nito.

Pagdating namin ng Gil Puyat, bumaba kami at sumakay na naman ng isa pang Jeep, at bumaba kami sa Palanan, ganyan at karaniwan na tatlong sakay ang sinasakyan namin bago kami makarating sa lugar na gusto naming puntahan, nakakapagod at nakakahilo. Pag dating namin sa bahay ng kanyang kasintahan ay pinakilala agad ako ni Munib dito, mabait at maganda ito, maasikaso at malambing kay Munib, agad din kaming umalis at namasyal kasama ng kanyang kasintahan, sumakay kami ng bus, papasok ng Makati, at sa wakas sa kaunaunahang pagkakataon, nakita ko ang ganda ang Makati, ang unang gusaling tumambal sa akin ay ang RCBC Plaza, pero ang talagang umagaw sa atensyon ko ay ang gusaling may nakasulat na People Support at Covergies, “wow” sa loob loob ko, “ito na siguro ang opisna ng isa sa mga Callcenter na binabangit sa akin ni Khalid kahapon ng umaga ng sabado ng snduin niya ako sa pier” maganda ang Makati, at marami ngang magagandang gusali dito, noong unang beses kong makarating dito, naalala ko agad ang naging buhay ko sa Kuala Lumpur, naalala ko ang Petronas Twin Tower, ang pinaka matayog na gusali sa buong mundo. Bumaba kami ng bus at pumasok sa isang mall, agad kong nakita at nabasa ang pangalan nito, GLORIETA – I, astig, at kinilig akong makapasok dito, madalas kasing may dalang pasalubong na mga damit, pantalon, perfumes at kung ano ano pa ang tatay ko sa tuwing nakakauwi siya galing Manila, at ang ibang supot nito ay may pangalang glorieta, kaya naman sabik akong makapasok dito at makapamasyal, nag-ikot ikot kami, nag window shopping at nagpalipat lipat ng store dito, teka, hindi ko na matandaan ang una at huli naming pinasukang store dito, basta namasyal kami dito, tapos lumipat kami ng gusali at nakita ko ang pangalan, Landmark, ah isa na namang kilalang department store, tapos noon pumunta kami sa isa na namang gusali, at nabasa ko ang pangalang Greenbelt, “wow” at excited na naman inyong bida, at natatawa lang sa akin si Munib at si Khalid, ganyan daw talaga ang mga unang salta, talagang naeexcite sa lahat nang nakikita, tawanan lang kaming tatlo ng tawanan, at halos lahat ng makitang kong babae ay nagagandahan ako at nasesexyhan, mas natawa si Munib sa akin noon, nasa may Alaya Station na kami at kumain kami sa Food stand doon, sa Balot Eggspress, at habang kumakain, sinabi ko kay Munib na napanood ko sa telebisyon ang documentary tungkol sa Balot Eggspress at sinabi kong nakaka inspire ang kwento, nagulat pa si Munib noon at nasabing “wow” at nanonood ka pala ng mga documentary sa telebisyon.

Habang namamasyal, hindi ko naisawang sabihing, “ang daming tao dito, nakakahilo” at katulad ng sagot ni Munib kay Khalid ng minsang sabihin din ni Khalid ang linyang sinabi ko, sinabi naman ni Khalid na “at dumagdag ka pa,” tawanan agad silang dalawa, at ipinaliwanag naman ni Munib na minsan daw, si Khalid ang nag sabing maraming tao daw dito sa Manila at siya naman daw ang nagsabing dumagdag pa daw si Khalid, at ngayon ako na man daw ang nagsabi at si Khalid naman daw ang sumagot sa akin ng ganoon, at darating daw ang araw na ako naman daw ang sasagot ng ganon sa sinuman ang makakasama ko na probinsyano rin daw katulad naming tatlo, at napangiti lang ako at napaisip, marahil tama nga siya.

Lunes na kami nakauwi ng taguig ni Khalid, pero bago pa man kami umuwi, dumaan muna kami ng Escolta, kasi nagyayayang mag apply si Khalid sa isang local manpower doon, at habang nasa loob kami ng opisina, may tumawag naman sa akin sa cellphone, isang Call center representatives at inaayayahan akong pumunta ng office nila sa Ortigas kinabukasan, pagkatapos naming mag usap ng babae sa kabilang linya, Masaya naman akong nagkwento kay Khalid na tumawag na ang isa sa mga callnecter Company na inapplayan namin sa Internet kagabi bago kami matulog.

Kinabukasan, maaga kaming umalis ni Khalid ng bahay, at pumunta ng Ortigas, para puntahan ang kahapong tumawag sa akin na Call Center Company, sa totoo lang, kinakabahan ako sa mga sandaling iyon, dahil hindi ko alam kong ano ang trabaho ng isang Call Center, wala akong idea, basta ang alam ko lang kailangang fluent ka sa English, at yun ang wala sa akin, nakakaintindi at nakakapag salita ako ng English, pero hindi ako fluent, kaya ako kinakabahan, at ito rin ang unang beses kong mag apply ng trabaho sa Manila.

Equiptable Tower, 23^rd Floor, Convergies, ito ang unang company na tumawag sa akin at nag-imbita para sa isang initial interview, alas dos ng hapon ang schedule na ibinigay sa akin, at ala una pa, nasa Robinson’s Mall na kami, at nagpapalamig ni Khalid, pareho naming hindi kabisado ang ortigas, at pareho naming hinanap ang Robinson Equitable Tower at sa awa naman ng Diyos makalipas ang halos dalawang oras ay natagpuan namin ang hinahanap naming gusali, mula sa One San Miguel avenue na yun lang ang tanging alam ni Khalid na puntahan at babaan, ay natungo namin ang gusaling kanina pa naghihintay sa aming pag dating.

Habang nasa lobby ng Convergies, ay nakilala ko ang isang makulit na babae, isang maganda, mabait at sexing babae, ayun sa kanya (itago na lang natin siya sa pangalang TOL) mabit daw siya, maganda at sexy, ewan ko lang sa kanya, basta yun ang tingin niya sa sarili niya, pero ang tawag ko sa kanya ay isang halamang ligaw, kung may damong ligaw, siya naman ang halamang ligaw, si TOL, nakasabayan ko siya sa interview sa Convergies, at pareho kaming hindi nakapasa, walang problema sa akin, dahil ito naman ang unang beses kong nag apply at hindi naman talaga ito ang priority ko, kundi ang pag aapply papuntang abroad, sinubukan ko lang naman, no heart feelings kumbaga, hiningi ko ang number ni TOL, bago kami naghiwalay, at mula noon naging matalik ko nang kaibigan ang bakulaw na iyun, Oo, bakulaw nga siya, “a bak” ang pangalang naka save sa phone book ko noon para sa number niya, pag kalabas namin ng equiptable tower, pumunta na kami ni Khalid ng Mega Mall, at nag ikot-ikot dito, at katulad sa Glorieta, para akong isang batang paslit na sabik na sabik sa lahat ng nakikita ko sa loob ng Mall, at talagang lumalabas ang aking pag ka probinsyano, at natatawa lang sa akin si Khalid, at kahit ayaw niya, paminsan minsan, lumalabas din ang kanyang pag ka probinsyano, na eexcite din siya, well talagang ganyan ang buhay.

Habang naghihintay ng slot na panlalake na maaapplayan papuntang abroad, marami pang Callcenter ang inapplayan naming, at makalipas ang halos dalawang lingo, nakuha kaming pare sa inapplayan naming local telemarketing sa Makati, siguro naawa na sa amin ang Human Resource, pano naman kasi, mula Pasay Raod, bumaba kami ni Khalid, at nag-umpisa nang mag lakad at hanapin ang isang gusaling nag-ngangalang Begunde Tower, at sa di ko malamang dahilan, lahat ng napagtanungan namin, ay hindi alam kong saang lupalop ng Makati nakatirik ang nasabing gusali, meron nga bang gusaling nagngangalang Begundi Excutive tower, yan ang tanong ko sa sarili ko, kasi naman kanina pa kaming alas dose naghahanap at nagpapaikot ikot ni Khalid sa Makati, at nagtatanong tanong, pero hindi naming matagpuan ang nagtatagong pag-ibig este gusali, marahil giniba na ito pag katapos ng Martial law. Pero hindi pala, nasa Washington street lang pala ito ng Makati, at mag-isang nakatayo malapit ng West land center, at kanina pa pala ito naghihintay na makarating kami. At narito lang pala siya at tahimik na nagmamasid sa aming pagdating.

Alas tres na ng hapon ng aming matagpuan ang gusaling kanina pa kaming hinihintay, pag dating ng lobby ng opisinang aming sadya, naupo kami, habang inuusisa ng guardyang naka bantay sa mga papasok at papalabas ng opisina, gulat ito at halatang naiintriga sa aming itsura, pawisan ako sa aking pulong itim, habang si Khalid naman ay halos makatulog sa pagod sa pag ikot-ikot sa paghahanap sa nasabing gusali, nagtanong siya kung bakit ganoon ang aming itsura, nang sabihin namin na nilakad at hinanap pa naming ang Bergundi tower mula Pasay raod kanina pang alas Dose, halos himatayin siya sa gulat, at sinabing Cut Off na kami sa mga applikante, bumalik na lang kayo bukas, pero marahil na awa siya, kaya naman pinuntahan niya ang HR at sinabing may dalawa pang humabol sa Cut Off at kinwento na halos himatayin kami sa kakahanap namin sa Burgundi Tower, agad namang pumunta sa amin ang HR na si Mrs. Mayumi, at kinausap kami, magpahinga muna daw kami, at bibigyan niya kami ng initial interview pag kalipas ng biente minuto, sa totoo lang habang pinapatay namin ang oras, nakatulog kami sa lobby, at natawa naman ang guard nang pukawin kami ni Mrs, Mayumi para mag conduct ng initial interview, pareho kaming nakapasa ni Khalid at nakapasok bilang telemarketer sa isa sa mga opisina sa Burgandi Tower, yun din ang unang trabahong napasukan ko sa Manila, isang lingong training ang ibinigay sa amin ni Mrs. Mayumi, at pagkatapos noon ay binigyan kami ng exam, 150 items at nakakuha ako ng mataas na puntos, 75 yun passing, si Khalid ay nakakuha lang ng 65 na puntos, bumagsak siya, pero sabi ni Mrs. Mayumi ay bibigyan daw siya ng isa pang pagkakataon, para makapasa, may dalawang araw pa siya para mag review sa exam, at tinuruan ko siya, kasi sa Lunes pa naman ang Exam niya ulit, kaya naman todo aral si Khalid, at pagdating nag examination days, talagang malaki ang tiwala ko sa kanya na makakapasa siya, wala kaya siyang ginawa kundi ang magreview ng mga lessons namin last week at ang ipapalabas lang din sa exam ay pareho lang din ng ibinigay sa amin noong biyernes, kaya naman, kumpiyansang kumpiyansa talaga ako sa kanya at ganoon din si Khalid, chicken nalang talaga sa kanya ang exam. Pag dating namin sa office, nagkaroon pa kami ng 30 minutes orientation saka kami pinakilala sa aming magiging supervisor, at makalipas ang dalawang oras binigyan na ng exam si Khalid, isang oras na examination, siya lang mag isa sa loob ng isang maliit na silid sa malapit sa kinauupuan ko. Nakikita ko pang nakangiti lang ang aking kaibigan, kaya naman kampante na ako na makakapasa na siya sa ikalawang pagkakataon, at ng matapos na ang exam, pinahintay siya ng 30 minutes saka binigay sa kanya ang kanyang test paper, at “twala” 65 ulit ang nakuha ni Khalid na puntos at ang lahat ng nakuha niyang tama at mali yun din ang nakuha niyang tama at mali sa huli niyang exam. Walang nagbago sa kanyang puntos, walang nagbago sa kanyang sagot, yun parin ang sagot niya at yun parin ang mga naging mali niya.

At tulad ng inaasahan, kapag hindi pumasa si Khalid sa ibinigay sa kanyang chance, ay tuluyan na siyang hindi tatangapin sa telemarketing, at yun nga ang nangyari, natangal lang din siya, at ako naman si tanga, nang hindi na siya matangap, hindi na rin ako pumasok, bagkos ay dumeretso kami sa taas at nag apply sa ibang telemarketing doon, at pareho kaming tangap sa opisinang iyon. Mga isang lingo rin ang tinagal namin doon at hindi na kami ulit pumasok, wala lang, hindi lang namin nagustuhan ang supervisor namin, At doon din namin nakilala ang isa sa mga naging kasintahan ni Kahlid, si Lesley, isa sa mga natawagan naming at inoffer ng credit card at kumuha naman, naging magkatext ang dalawa at naging mag syota, hindi na ako magkokwento nang marami tungkol sa kanilang dalawa, basta yun na, naging magkasintahan sila.

Pareho na naman kaming walang trabaho ni Khalid, at parehong naghahanap at nagpapalaboy laboy sa Makati, nagbabakasakaling maka chamba ulit sa isa sa mga kumpanya rito, pero napansin ko lang na nahati na ang atensyon ni Khalid sa kanyang kasintahan at sa paghahanap namin ng trabaho, kaya naman nagpasya na akong, lumakad mag-isa, dapat kasi matutu na akong lumakad mag isa, yung wala si Khalid sa tabi ko at hindi ko siya kasama, halos isang buwan at kalahati na ako sa Manila, pero takot parin akong lumakad mag-isa, dapat matuto na talaga ako, kasi hindi ako makakahanap ng trabaho kapag kasama ko si Khalid, dahil may ibang priority si Khalid, at hindi rin sya makakahanap ng trabaho kapag kasama niya ako, kasi nahahati ang atensyon niya sa akin, kaya naman nagpasya na akong lumakad mag isa, at yun na nga ang ginawa ko.